مرکز فنی وارن در میشیگان، اولین پروژه انفرادی معمار فنلاندی-آمریکایی " ارو سارینن" است که یکپارچگی معماری، طراحی و مهندسی *سبک میانه قرن بیستم در ایالات متحده را به نمایش می گذارد.

(*سبک میانه قرن بیستم : سبکی ساده است با فضاهایی باز و گسترده و مبلمانی راحت و فرمهایی ارگانیک و خطوطی تمیز و گوشه هایی منحنی.)

این دفتر مرکزی که در سال 1956 در شهر کوچکی خارج از دیترویت تکمیل شد، شامل تعدادی ساختمان اداری، آزمایشگاهی و طراحی برای شرکت خودروسازی جنرال موتورز است.

این پردیس که توسط هارلی ارل، رئیس طراحی جنرال موتورز، اداره می شد، قرار بود محیطی برای نوآوری ایجاد کند که هر جنبه از آن نشان دهنده استاندارد بالای طراحی این شرکت باشد.
 

ناتالی مورات، متصدی اسناد و آرشیودار شرکت جنرال موتورز به مجله معماری Dezeen  گفته: «آقای ارل اولین دپارتمان طراحی خودرو را ایجاد کرد که می توانست ملاحظات زیبایی شناختی را در یک محصول صنعتی و تولید انبوه، اعمال کند.»

او در ادامه می گوید :"این رویکرد توجه به طراحیِ آقای ارل، در پروژه مرکز فناوری و معماری آن، از مقیاس بزرگ کل پردیس گرفته تا کوچکترین جزئیات مانند صندلی هایی که طراحان شرکت جنرال موتورز قرار بود بر روی آن بنشینند، ادامه یافت و اولویت مشترک ارل و ارو سارینن بود."

این دفتر مرکزی در شرایط رونق اقتصادی پس از جنگ در کشور آمریکا ساخته شد که همزمان با دورۀ محبوبیت بسیاری از معماران اروپایی و اقلام مصرفی تولید انبوه بود.

اغلبِ بیش از 30 ساختمان طراحی شده توسط ارو سارینن به *سبک بین المللی، با برخی جلوه‌های زیبایی شناختی مانند گنبد نقره ای و تالار کنفرانس ارائه شده است.

(*سبک بین المللی : نوعی سبک طراحی را توصیف می‌کند که عمدتاً در آلمان، هلند و فرانسه در طول دهه 1920 و در آمریکا در دهه 1930 گسترش یافت. ویژگی شاخص ساختمان های سبک بین المللی، فرم های مستطیلی شکل است، یک سطح صاف که عاری از هر گونه تزئیناتی می باشد و فضاهای داخلی به صورت باز طراحی شده اند.)

سارینن توسط هارلی ارل مأموریت یافت تا این پردیس را به گونه‌ای طراحی کند که بازتابی از اخلاق آینده‌نگرانۀ شرکت جنرال موتورز در آن زمان باشد و طراحی صنعتی و مهندسی که در آنجا انجام می‌شد را، تسهیل کند.

ناتالی مورات می گوید: " این پردیس باید به سرعت اهمیت جنرال موتورز را به عنوان یک شرکت آمریکایی به بازدیدکنندگان منتقل می کرد و همچنین باید بر نقش حیاتی خود در آینده صحه می گذاشت."

"همچنین این پردیس باید تا حد ممکن فوق العاده کاربردی می بود، و به عنوان یک دنیای رویایی عمل می کرد، جایی که طراحان و مهندسان برای تصور آینده از آن الهام می گیرند."
 

ساختمان های این پردیس مرکزی، دارای خطوط تمیز و جزئیات صنعتی در نمای بیرونی هستند. در سرتاسر نمای داخلی آنها نیز فضاهای رنگارنگ و ترکیبی از مواد طبیعی و صنعتی پراکنده شده اند.

بسیاری از آنها در مرکز خود پله های تندیس گونه ای دارند که باز بودن فضا را برجسته می کند.

ساریننو ارل، همچنین با برخی از نام‌های برجسته در حوزۀ طراحی مبلمان سبک میانه قرن بیستم در آن زمان، مانند  Eamses، هری برتویا  و فلورنس نولهمکاری کردند و طرح‌های محبوب خود را مطابق با نیازهای محوطه تنظیم کردند.

ارل به طراح دانمارکی فین جول سفارش داد تا برای دفتر شخصی اش صندلی طراحی کند.

به گفته مورات، این پردیس به خاطر وجود جاده ها و سایر امکاناتش برای کارکنان، بیشتر شبیه یک شهر کوچک است تا یک مرکز تجاری مرسوم. سارینن با معمار محوطه ساز آمریکایی توماس دولیور چرچ، برای اجرای چشم انداز این محوطه، از جمله کاشت گیاهان و همچنین *استخرهای بازتابی، همکاری کرد.

(*استخر بازتابی: استخری ست که در سازه‌های بزرگ برای بازتاب تصویر سازه و به هدف افزایش جلوه شکوه و زیبایی سازه ساخته می‌شود. این استخرها از آنجا که کارایی اشان بازتاباندن است، هیچ فواره‌ای در آن‌ها جای پیدا نمی‌کند تا بالاترین شفافیت را همواره برای بازتاب زمینه‌شان دارا باشند. )

مورات می گوید: «این پردیس مرکزی، یک نوع پروژه‌ای بود که در آن معمار چشم اندازی برای یک فضای واقعاً بزرگ ارائه می‌کرد، یک چشم‌انداز جامع، که در آن همه ساختمان‌ها و تمام محوطه‌سازی‌ها، همگی با هم کار می‌کردند.»

این طرح شامل ادغام آثار هنری در مقیاس بزرگ بود، مثل فواره آبی که توسط مجسمه‌ساز آمریکایی الکساندر کالدر ساخته شده بود و اخیراً در راستای اقداماتی که برای بازسازی جنبه‌های تاریخی این پردیس صورت گرفته، در کنار ساختمان‌های جدید بازسازی شده است.

این ادغام المان های کاربردی و هنری در بخش‌های مختلف پردیس را، می‌توان در برج آبی آینده‌نگرانه و پوشیده از آلومینیوم موجود در این مرکز نیز مشاهده کرد.

مرکز فنی وارن جایی بود که بسیاری از ایده ها و آزمایشات خودرویی مربوط به فناوری خودروهای پس از جنگ برای جنرال موتورز در آن طراحی شدند.

در طول این مدت تیم طراحی شرکت جنرال موتورز اولین سه خودروی فایربرد آینده‌نگرانۀ این شرکت را توسعه دادند، و این ساختمان اغلب به عنوان وسیله‌ای برای تأکید بر تمرکز جنرال موتورز روی طراحی مدرن استفاده می‌شد.

مورات می گوید: «عکسهایی در این پردیس مرکزی گرفته شد که از ساختمان‌های طراحی شده توسطارو سارینن به‌عنوان پس‌زمینه استفاده گردید و این پیام را بیشتر به خانه ها رساند که معماری پردیساین شرکت به اندازه خودروهای مفهومی آن آینده‌گرانه است.»

این پردیس از زمان ساخت آن نیز دستخوش گسترش قابل توجهی بوده است، که به گفته مورات، این توسعه ها بخشی از دستورالعمل اولیه بوده است.

او می گوید: "طرح اصلی ارل سارینن،یک پردیس صنعتی بسیار کاربردی و بسیار تخصصی بود که برای پاسخگویی به نیازهای جنرال موتورز در آن زمان و پاسخگویی به نیازهای این شرکت در آینده، آن هم هر نیازی که باشد، در نظر گرفته شده بود."

این پردیس نشان داد که مفاهیم طراحی میانه قرن بیستم چه معنایی دارد، مفاهیمی مانند اشکال ارگانیک و طراحی انعطاف پذیر، که در مقیاس وسیع به کار گرفته شده اند.

همچنین اصول سبک باهاوس را از اوایل قرن در خود گنجانده است و چشم انداز آینده نگرانه را با ایجاد فضاهای انسان محور برای کار ترکیب می کند.

مورات می گوید: «پردیس مرکزی باید بزرگ، محصور و خصوصی می بود تا از فعالیت‌های محرمانۀ توسعه محصولات جنرال موتورز محافظت کند، و همچنین باید ساکنانش را به تمرکز بر نوآوری برای آینده ترغیب می کرد.»

سارینن به طراحی تعدادی از سازه های نمادین دیگر در ایالات متحده ادامه داد. سازه هایی که از مواد صنعتی آن زمان استفاده می کردند.

مرکز فنی وارن، از آن زمان به نمادی از معماری و طراحی میانه قرن بیستم آمریکا تبدیل شده است و طبق دیدگاه‌های بزرگ سارینن و ارل برای ایجاد امکانات جامع صنعتی، یکپارچه شده است.

این پردیس مرکزی در طول سال‌ها گسترش یافته است تا امکانات در حال رشد بیشتری را در خود جای دهد، و مورات گفته که ساختمان‌های جدید آن همیشه با احترام به طرح اصلی، طراحی می‌شوند.

این پردیس مرکزی در سال 2014، به عنوان یک مکان تاریخی ملی در ایالات متحده ثبت شد.

عکاسی این مطلب توسط شرکت جنرال موتورز انجام شده است.