فضای عاطفی و معنوی که فرد با ورود به معماری با قدمت  چند صد ساله احساس می کند، بسیار احساسی و زیباست. بنابراین، در حالی که تخریب، و گاهی حتی تخریب عمدی سازه‌ها و محیط‌های باستانی، تاسف بار و احتمالاً شرم‌آور است، اغلب بخشی اجتناب‌ناپذیر از برنامه‌ریزی شهری سالم است که به قوانین و مقررات مهم بهداشت و ایمنی پایبند  باشد .
با این حال، هر زمان که این محیط‌های تاریخی و در عین حال قدیمی برای زندگی مدرن ، بازسازی و سازگار می‌شوند، اغلب به‌عنوان نسخه‌های فرانکنشتاینی عجیب و غریب از زیبایی هایشان شناخته می‌شوند. با این حال، هنگامی که با این نوسازی با فکر و اصول انجام شود ، عظمت فروتنانه و مقیاس تعمق برانگیز محیط می تواند دست نخورده باقی بماند
این چهار فضای داخلی تاریخی از طراحی نورپردازی معاصر نوآورانه استفاده می‌کنند تا آنها را در کانون توجه دنیای مدرن قرار دهند، و به عنوان فضاهای نمایشگاهی و چیدمانی تداعی‌کننده، تاریخ غنی خود را حفظ کرده و در عین حال ارتباط معاصر را به حضور خود در زمان حال اضافه می‌کنند.

دروازه فراحسی / شبکه معماری noa (*noa  : مخفف network of architecture)
Transsensorial Gateway / noa* network of architecture

تجربه معنوی عبور از معماری باستانی مانند دانه ای از شن است که از یک ساعت شنی بی نهایت عبور می کند. اغلب یک تجربه کاملا شخصی است، ارتباط خصوصی ای بین هر بازدید کننده و فضا وجود دارد. با در نظر گرفتن این احساس و تبدیل آن به یک نمایش فیزیکی، از آن تجربیات منحصر به فرد شخصی، شبکه معماری noa*، در کنار متخصصان نور و برنامه ریزی فنی ewo، چیزی را ایجاد کرده است که آنها، آن را دروازه فراحسی در یک رواق قرن هفدهمی در میلان می نامند.
noa توضیح می‌دهد: «از طریق یک مکانیسم فراحسی، یک نور و طنین موسیقی ایجاد می‌شود که نه تنها با جرم و حجم و در نتیجه با تعداد بازدیدکنندگان مرتبط است، بلکه به نیروی محرکه چیدمان نیز تبدیل می‌شود.» «نتیجه یک رقص اصیل و منحصربه‌فرد از نور و صدا است که سفر احساسی بازدیدکنندگان را غنی‌تر می‌کند.» با ترکیب معماری و فرهنگ تاریخی با نورپردازی مدرن و فناوری حسگر، فضا به فضایی احساسی، تعاملی و تجربه ای کاملاً اصیل تبدیل می‌شود.

ورودی جدید کاخ خانه طلایی در رم  / گروه معماری استفانو بوئری
New Entrance of the Domus Aurea / Stefano Boeri Architectti

با گذشت نزدیک به دو هزار سال از زمان روم باستان، و در زمان امپراتور نرون دوموس آئوره، این کاخ دوباره در زمان رنسانس کشف شد و به عنوان منبع اصلی الهام بسیاری از هنرمندان مشهور رنسانس شناخته شد. یک راهرو جدید توسط گروه معماری استفانو بوئری (Stefano Boeri)به بازدیدکنندگان اجازه می دهد تا وارد کاخ خانه طلایی (Domus Aurea) شده و به اتاق هشت ضلعی معروف دسترسی پیدا کنند، جایی که یک نمایشگاه جدید در فضای تاریخی قرار دارد.
معماران توضیح می دهند: «راهرو با توجه به دیوارهای موجود ، کاملاً مستقل و متکی به خود باقی مانده است و توسط یک راهنمای نوری که بازدیدکننده را همراهی می کند روشن می شود و ایده یک مسیر روشن را در میان خرابه ها مطرح می کند. بازی نورها اجازه می دهد که کل مسیر قابل استفاده باشد و جزئیات ساخت و ساز، بافت دیوارها، بقایای یک سازه باستانی و بخشی از ساختارهای حرارتی زیرین را مرحله به مرحله برجسته می کند.

غرفه موقت تجربه  برند  LR3 / آزمایشگاه نئورونا + روبن کاسکورو
Ephemeral pavilion LR3 Experience / NeuronaLab + Ruben Casquero

درمانگاه قدیمی بیمارستان سنت پاو در بارسلونا که اکنون در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است، برای پاسخگویی به نیازهای بیماران طراحی شده بود، اما بخشی از مجموعه بیمارستانی، نوسترا سیکورا دل کارما Nuestra Senora Del Carme، اکنون به عنوان یک فضای نمایشگاهی غرفه ای، به جامعه آگاهی و فرهنگ می بخشد.

با معرفی مجموعه ای جدید برای برند *مد آهسته LR3، این غرفه با ترکیب دنیای مجازی، بصری و فیزیکی به نابرابری مد نزدیک می شود. معماران پروژه توضیح می‌دهند: «ساختاری سبک وزن و خود نگهدارنده نصب شده است که به بدنه اصلی ساختار، بدون تماس با آن احترام می‌گذارد». نور پردازی سقفی نارنجی رنگ مخصوص برند در اتاق اول، بازدیدکنندگان را در خود غرق میکند، و به دیوارهای برزنتی سفید رنگ فضای موقتی رنگ می دهد. بازدیدکنندگان ابتدا یک دنیای مجازی از آواتارهای متحرک را تجربه می‌کنند، سپس از یک صفحه نمایش LED منحنی عبور می‌کنند تا در نهایت با مجموعه فیزیکی در دیدار سوم روبرو شوند.
(*اسلو فشن یا مد آهسته : یک رویکرد مد که نقطه مقابل فست فشن یا مدسریع است ، بر پایداری تمرکز دارد و طرفدار پوشاکی باکیفیت بهتر است که ماندگاری بیشتری دارند )

موزه شناسی و نمایشگاه پانتئو دوس آلمدیا / مجموعه فضاسازان 
Museography and Exhibition of Panteão dos Almeida / spaceworkers

کلیسای سانتا ماریا دو کستلو در آبرانتس، پرتغال که در سال 1215 ساخته شد، محدودیت‌های شدیدی در مورد مداخلات و تغییرات مجاز  دارد و فقط نقاشی و نگهداری عمومی از مواد را می‌پذیرد. بنابراین، هنگامی که معماران مجموعه فضاسازان، وظیفه مدرن سازی کلیسا را که از قرن پانزدهم به عنوان یک زیارتگاه مجدداً تصاحب شده بود، بر عهده گرفتند ، نیاز بود اینکار کاملاً قابل برگشت و شفاف باشد تا از صدمه زدن به تاریخچه مکان جلوگیری شود.

معماران مجموعه فضاسازان توصیف می‌کنند: «این پیشنهاد با ساخت یک سکوی چوبی از جنس چوب کاج که بر روی یک کف سفالی موجود قرار داده شده بود عملی شد که در عین حال دیوارها را جدا می‌کرد تا تصوری از یک طبقه شناور در فضا ایجاد شود. خطوط نوری که در تمام طبقه موزه می گذرد، فضا را به فضایی پرانرژی و فعال ارتقا می دهد و در قاب های شیشه ای که از عناصر گرافیکی نمایشگاه حفاظت می کند، تکرار می شوند.