همه ساله ایالات متحده نزدیک به یک تریلیون دلار برای مبارزه با خوردگی فلزات هزینه می کند. خوردگی یک واکنش الکتروشیمیایی است و زمانی رخ می دهد که فلزات اکسید شوند و شروع به زنگ زدگی کنند. با پرداختن به این موضوعِ عجیب و موذیانه، محققان اکنون تخمین زده اند که چقدر خوردگی به تدریج انتشار کربن جهانی را بدتر می کند.
تولید جهانی فولاد برای چندین دهه به طور پیوسته در حال افزایش بوده است و از آنجایی که این ماده مقاومت ضعیفی در برابر خوردگی دارد، بخشی از این تقاضا مربوط به جایگزینی فولادِ مورد استفاده در مصالح ساختمانی و سازه ها، از پل ها گرفته تا خودروها، است که به مرور زمان خورده شده اند. جرالد فرانکل، یکی از نویسندگان این پژوهش و استاد علوم و مهندسی مواد در دانشگاه ایالت اوهایو می گوید: کاهش میزانِ فولادی که به دلیل خوردگی باید جایگزین شود، می تواند اثرات قابل توجهی بر میزان تولید گازهای گلخانه ای برای تولید فولاد داشته باشد. 

اگرچه مطالعات قبلی هزینه اقتصادی فعلی خوردگی را حدود 3 تا 4 درصد از تولید ناخالص داخلی یک کشور تخمین زده اند، این مطالعه جدید به رهبری ماریانو ایانوزی، فارغ التحصیل دانشگاه ایالتی اوهایو ، اولین مطالعه ای است که اثرات زیست محیطی مرتبط با خوردگی فولاد را به طور کمی اندازه گیری می کند.
این مطالعه، اخیراً در ژورنال npj Materials Degradation منتشر شده است.
فرانکل می گوید: "با توجه به وابستگی جامعه به سوخت زغال سنگ، تولید آهن و فولاد یکی از بزرگترین انتشاردهندگان گازهای گلخانه ای در هر صنعت است. " 
اما بیشتر هزینه‌های مربوط به این صنعت در واقع ناشی از انرژی است که صرف تولید فولاد می‌شود و این انرژی با زنگ زدن فولاد و  بازگشت آن به حالتی که شبیه به شکل اولیه سنگ آهن است، از بین می‌رود. 
فرانکل می گوید: "مدت زمانی که طول می کشد تا فولاد خورده شود تا حد زیادی به شدت آب و هوای محیط و ترکیب آلیاژ آن بستگی دارد، اما این مسئله پر هزینه از نظر زیست محیطی، فقط در حال بدتر شدن است."
محققان با استفاده از داده های تاریخیِ شدتِ کربن دی اکسید انتشار یافته از سال ۱۹۶۰ به بعد ، برای تخمین سطح کربن دی اکسید انتشار یافته در هر سال دریافتند که در سال ۲۰۲۱، تولید فولاد ۲۷ درصد از انتشار کربن بخش تولید جهانی و حدود ۱۰.۵ درصد از کل انتشار کربن جهانی در سراسر جهان را به خود اختصاص داده است. جایگزینی این فولاد خورده شده نیز حدود 1.6 تا 3.4 درصد از آلاینده ها در سراسر جهان را تشکیل می دهد. اما این مطالعه نشان داد که خبرهای خوبی هم وجود دارد. با توجه به قوانین وضع شده در صنعت فولاد، پیشرفت های فناوری در فرآیند فولادسازی ،منجر به کاهش 61 درصدی مصرف انرژی در پنجاه سال گذشته شده است.
فرانکل می گوید :" با وجود این بهبود، نتایج این مطالعه، فراخوانی برای اقدام سیاستگذاران و مقامات صنعت، جهت اصلاح و هماهنگی سیاست بین‌المللی در مورد تولید فولاد و مدیریت خوردگی آن است."
وی افزود:" استراتژی‌های هماهنگ بین‌المللی و همچنین کاهش تقاضای جهانیِ فولاد با استفاده از بهترین شیوه‌ها برای کاهش خوردگی فولاد ، می‌تواند مدیریت خوردگی فولاد جهانی را بهبود بخشد و افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای را که به دلیل جایگزینی مکرر فولادهای خورده شده شاهد آن هستیم، به شدت کاهش دهد. "
این مطالعه خاطرنشان می‌کند که اگر به زودی اقداماتی برای بهبود ردپای کربن فولاد انجام نشود، انتشار گازهای گلخانه‌ای تولید شده توسط صنعت فولاد می‌تواند تا سال 2030 به حدود 27.5 درصد از کل انتشار کربن در جهان برسد که فولاد خورده شده حدود 4 تا 9 درصد این عدد را تشکیل می‌دهد. چنین نتیجه ای اهداف تعیین شده توسط توافق پاریس برای محدود کردن گرمایش زمین به 1.5 درجه سانتیگراد و همچنین اهداف آب و هوایی داخلی خودِ آمریکا را تقریباً غیرقابل اجرا می کند. این مطالعه اشاره می‌کند که استراتژی‌های مدیریتی مانند بهره‌گیری از فناوری‌های یادگیری ماشینی می‌تواند یکی از بهترین فرصتهای ما برای کاهش سطح دی اکسید کربن زمین باشد.
به گفتۀ فرانکل اگر انسان ها نتوانند این شرایط را برآورده کنند، عواقب وخیمی برای آب و هوای زمین خواهد داشت، بنابراین افراد بیشتری باید آگاه شوند که برای جلوگیری از چنین پدیده ای به یک صنعتِ فولادِ کم کربن نیاز است.
فرانکل می گوید : «گرم شدن کرۀ زمین یک چالش اجتماعی است که نیاز به هماهنگی بسیاری از رویکردها در میان چندین رشته دارد. کار ما در حال روشن کردن موضوعی است که به نظر می‌رسد از نظر اهمیت اضافه کردن به این مشکل جهانی، تحت الشعاع قرار گرفته است.»