5 روشی که چیدمان آپارتمان‌های سنگاپور در طول سال‌ها تغییر کرده است (و به چه چیزهایی دیگر اهمیت نمی‌دهیم)

عناصر طراحی‌ای وجود دارند که امروز آن‌ها را دوست داریم، اما ممکن است پدر و مادرهایمان را گیج کنند؛ و چیزهایی از دوران پدر/مادربزرگ‌هایمان که کاملاً جذابیت خود را از دست داده‌اند (چند نفر واقعاً خواهان یک اتاق ناهارخوری مناسب و بسته هستند؟). شاید بزرگ‌ترین و حساس‌ترین موضوع، مسئلهٔ اندازهٔ خانه‌ها باشد.

۱. بالکن‌ها یا بسیار بزرگ هستند، یا اصلاً وجود ندارند.
در جنبه‌های کاربردی‌تر، صاحبان خانه‌های امروزی نگران آب بارانی هستند که باید جمع‌آوری شود و فضای کاشت گیاهان که می‌تواند محل رشد پشه‌ها باشد.

با این حال، گرایشی به سمت یک افراط دیگر نیز وجود دارد.

در دوران پدر و مادرهای من، بالکن‌ها لوکس یا شیک محسوب می‌شدند. هنگامی که اداره مسکن و توسعه (HDB) در دهه ۱۹۹۰ برای اولین بار آن‌ها را به برخی آپارتمان‌ها معرفی کرد، بسیار مورد توجه قرار گرفتند؛ و دلیل آن این بود که پیش از این، بالکن خصوصی چیزی بود که فقط در کاندوها یا خانه‌های ویلایی پیدا می‌شد. آپارتمان‌های HDB محدود به راهروهای مشترک بودند. همچنین خواهید دید که در بسیاری از کاندوهای دهه ۹۰، سازندگان سخت تلاش کردند تا بالکن‌ها را – حتی کوچک‌ترین آن‌ها – جا دهند، صرفاً برای اینکه بتوانید بگویید یکی دارید.

اما امروزه، نگرش نسبت به بالکن‌ها تغییر کرده است.

من دوستانی دارم که اصلاً واحدی بدون عنصری از فضای باز را در نظر نمی‌گیرند؛ و در توضیحات کاندوها، متوجه می‌شوم که برخی مشاوران املاک، بالکن را به عنوان یک مزیت بزرگ نسبت به واحدهای بدون بالکن ذکر می‌کنند. اما با کوچک‌تر شدن خانه‌های ما (امروزه حتی خانواده‌هایی هستند که واحدهای کاندوی ۷۰+ متر مربعی می‌خرند)، نیاز بیشتری به فضاهای قابل زندگی وجود دارد. و این زمانی است که سنگاپوری‌ها شروع به درک کردند که فضای بالکن بهتر است به اتاق نشیمن/ناهارخوری یا یک اتاق خواب بزرگ‌تر اختصاص یابد. در فضای بالکن کارهای کمتری می‌توانید انجام دهید جز اینکه برای مدتی آنجا بمانید – و گرمای شدید و رطوبت سنگاپور، آن را نسبت به آب و هوای دیگر کمتر دلپذیر می‌کند.

به گفته یک مشاور املاک سابق که با او صحبت کردم و در دهه‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ در این صنعت بود، این موضوع همزمان با رایج شدن تهویه مطبوع (کولر گازی) بود. در گذشته، خنک کردن اتاق نشیمن فقط با پنکه سقفی رایج‌تر بود. اگر به کاندوهای «نسل اول» (دهه‌های ۱۹۷۰ تا ۸۰) مانند Island View و Bedok Court نگاه کنید، خواهید دید که آن‌ها مقادیر زیادی فضای باز را در خود جای داده‌اند. این نوع چیدمان در گذشته که برخی خانه‌ها فقط از پنکه استفاده می‌کردند، به دلیل تهویه طبیعی، کاربردی بود.

اما به محض اینکه تهویه مطبوع به یک هنجار تبدیل شد، بستن کامل اتاق‌ها رایج‌تر شد. و اگر به کولر گازی متکی باشید، دیگر واقعاً نیازی به بالکن برای باد ندارید. سنگاپوری‌ها این روزها موجودات درون‌گراتری هستند.

این امر را با یک سبک زندگی بیشتر داخلی همراه کنید، و می‌توانید ببینید چرا برخی از صاحبان خانه اکنون ترجیح می‌دهند بدون بالکن زندگی کنند.

من متوجه شدم که در LIV@MB، واحدهای یک یا دو خوابه را می‌توان با بالکن یا بدون بالکن خریداری کرد؛ این یک گزینه است! بنابراین سازندگان متوجه شده‌اند که در میان برخی خریداران، اولویت به حداکثر رساندن متراژ مربع قابل زندگی است.

برای کسانی که می‌توانند واحدهای بزرگ‌تر بخرند، بالکن گاهی پذیرفته می‌شود اگر یک بالکن با اندازه قابل توجه و چشمگیر باشد – مانند بالکن‌هایی که از اتاق نشیمن تا اتاق خواب‌ها کشیده می‌شوند.

خواهید دید که این بالکن‌ها به اندازه‌ای بزرگ هستند که برای غذا خوردن کامل در فضای باز با یک میز ناهارخوری، یا پذیرایی از مهمانان هنگام برگزاری یک مهمانی کافی باشند. بسیاری از آن‌ها همچنین دارای پریز برق یا شیر آب هستند. این موارد همچنان مورد توجه خریداران خانه قرار می‌گیرند؛ بنابراین به نظر می‌رسد روند کلی این است که «یا بزرگ، یا هیچی».

۲. ما دیگر آن قدرها عاشق پنجره‌های خلیجی (Bay Windows) نیستیم.
پنجره‌های خلیجی (Bay Windows) یک طراحی رایج در کاندوهای قدیمی‌تر بودند. دلایل زیادی برای این وجود داشت، یکی از آن‌ها این بود که این فضاها در محاسبه مساحت ناخالص کف (GFA) در نظر گرفته نمی‌شدند. این به سازندگان اجازه می‌داد تا بدون اضافه شدن به GFA، یک «فضای» اضافی را تبلیغ کنند.

اما این قوانین در سال ۲۰۱۷ تغییر کرد، بنابراین دیگر هیچ انگیزه اضافی برای گنجاندن آن‌ها وجود ندارد. این امر منجر به کاهش شدید پنجره‌های خلیجی در کاندوهای جدید شده است.

دلیل دیگر اینکه دیگر ارزشی ندارند، به نحوه زندگی ما برمی‌گردد. در واحدهای کوچک‌تر امروزی، این فضاها اغلب بی‌استفاده در نظر گرفته می‌شوند. اگرچه می‌توانند به عنوان نشیمنگاه یا تخت‌خواب‌های کوچک استفاده شوند، اما در نهایت، فضاهای قابل استفاده‌ای نیستند که بتوانید میز یا کمد در آن‌ها قرار دهید.

پنجره‌های تمام‌قد (Full-height windows) اکنون محبوب‌تر هستند، زیرا نور طبیعی بیشتری را به داخل می‌آورند و حسی از وسعت به فضا می‌بخشند.

۳. فضاهای ناکارآمد از بین می‌روند: راهروها و لبه‌های بزرگ تهویه مطبوع.
واحدهای کاندوی قدیمی اغلب به دلیل فضاهای ناکارآمدی که داشتند، شناخته می‌شدند. برای مثال:

راهروهای طولانی: در واحدهای قدیمی، یک راهروی طولانی که اتاق نشیمن را به اتاق خواب‌ها وصل می‌کند، رایج بود. این راهرو در واقع فضایی بود که برای هیچ کاری جز قدم زدن استفاده نمی‌شد.

لبه‌های بزرگ تهویه مطبوع (Air-con ledges): در دهه ۲۰۰۰، بسیاری از سازندگان لبه‌های تهویه مطبوع بسیار بزرگی را اضافه می‌کردند. دلیل این کار مشابه مورد پنجره‌های خلیجی بود: این فضاها در GFA محاسبه نمی‌شدند و به سازنده اجازه می‌دادند واحد را به عنوان بزرگ‌تر از آنچه واقعاً بود، تبلیغ کند.

امروزه، چیدمان‌ها بسیار کارآمدتر شده‌اند. طرح‌های دمبل (Dumbbell layouts) که اتاق خواب‌ها در دو انتهای واحد قرار دارند و فضای مشترک در وسط است، بسیار محبوب شده‌اند. این چیدمان‌ها نیاز به راهروهای طولانی را از بین می‌برند و حداکثر استفاده را از متراژ مربع موجود می‌برند.

علاوه بر این، قوانین مربوط به لبه‌های تهویه مطبوع نیز تغییر کرده است و از اندازه بیش از حد آن‌ها جلوگیری می‌کند، به این معنی که فضای کمتری هدر می‌رود.

۴. آشپزخانه‌ها: از بسته و رسمی به باز و اجتماعی.
در کاندوهای قدیمی‌تر، به‌ویژه در واحدهای بزرگ‌تر، یک آشپزخانه کاملاً بسته و جدا شده از اتاق نشیمن/ناهارخوری یک ویژگی استاندارد بود. این به این دلیل بود که آشپزخانه یک فضای کاری در نظر گرفته می‌شد که فعالیت‌های پر از دود و بو باید از فضای غذاخوری و پذیرایی جدا می‌شد. اتاق ناهارخوری نیز اغلب یک فضای رسمی و جداگانه بود.

اما امروزه، آشپزخانه‌های اوپن (باز) یا نیمه‌باز بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند، به ویژه در واحدهای کوچک‌تر. این تغییر ناشی از عوامل زیر است:

جذابیت اجتماعی: آشپزی اکنون یک فعالیت اجتماعی و تفریحی تلقی می‌شود و خانواده‌ها و میزبانان ترجیح می‌دهند هنگام تهیه غذا با مهمانان خود در ارتباط باشند.

افزایش فضا: حذف دیوارها باعث می‌شود کل منطقه نشیمن و ناهارخوری بزرگ‌تر و جادارتر به نظر برسد.

کوچک‌تر شدن واحدها: در واحدهای کوچک‌تر امروزی، یک آشپزخانه بسته باعث می‌شود فضا بسیار خفه‌کننده به نظر برسد.

در حالی که در واحدهای بزرگ‌تر همچنان ممکن است یک «آشپزخانه مرطوب» (Wet Kitchen) بسته برای پخت و پز سنگین و یک «آشپزخانه خشک» (Dry Kitchen) باز برای پذیرایی وجود داشته باشد، اما روند کلی به سمت فضاهای بازتر است.

۵. از بین رفتن فضاهای «رسمی» و «مجزا».
همانطور که قبلاً ذکر شد، کاندوهای قدیمی‌تر فضاهایی مانند «اتاق ناهارخوری رسمی» و حتی «اتاق نشیمن رسمی» داشتند که به وضوح از هم جدا شده بودند. هدف این بود که حس یک خانه ویلایی با اتاق‌های مشخص و مجزا را القا کند.

امروزه، این رسمیت دیگر طرفداری ندارد. ما اکنون به فضاهای چندمنظوره و انعطاف‌پذیر نیاز داریم.

اتاق ناهارخوری: در بسیاری از واحدهای جدید، فضای ناهارخوری صرفاً بخشی از فضای بزرگ‌تر نشیمن/ناهارخوری است که به راحتی می‌تواند به یک فضای کاری موقت یا منطقه بازی تبدیل شود.

حمام‌های بزرگ: در گذشته، ممکن بود اتاق‌های خواب اصلی (Master Bedroom) دارای حمام‌های بسیار بزرگ با وان و فضاهای مجزا باشند. امروزه، تمرکز بیشتر بر کارآیی است.

آنچه دیگر ارزشی ندارد:

فضای هدر رفته برای رسمیت: اتاق‌هایی که فقط برای "مناسبت‌های خاص" استفاده می‌شوند.

تفکیک کامل آشپزخانه: جداسازی کامل آشپزخانه به دلیل تغییر سبک زندگی و اولویت‌های اجتماعی.

این تغییرات در نهایت نشان‌دهنده این است که خریداران خانه در سنگاپور، به دلیل کوچک‌تر شدن واحدها و تغییر سبک زندگی، بیشتر از همیشه به کارآیی، انعطاف‌پذیری و استفاده بهینه از هر متر مربع اهمیت می‌دهند.